القلادة

داخل رأسي فراغ شامل, وفي منتصف هذا الفراغ كرة مطاط سوداء اللون صغيرة بالكاد ترى!...تقفز وتقفز دون توقف...إنها تؤلمني...يجب إيقافها. دخلت الكرة عبر متاهة أفكاري المتشعبة, حتى توقفت عن القفز وتدحرجت عبرها...إلى أين ستصل بعد يا ترى؟ لم أعد أحتمل!...بدأ داخلي يتسرب كالمياه...بدأت تفاصيل وجهي وكأنها تبدل أماكنها!

ربما يظن السيئون أننا نحن المخطئون, لن يصدق أحد الصامت وسيصدقون الثرثار لأنه ببساطة تكلم.
ما هو ألم القلب؟ , ليس ذلك الألم , إنه ألم غريب, غريب من نوعه, وكأنك صندوق أسود مكعب لا ينفك. عندما تكون في مأزق ستعلم من هو الصديق ومن هو العدو!، ستعلم من هو صاحب الخير وقاصده، ومن قصدك رغمًا عنه، مجبر على قول كلمة طيبة!، مجبر على الاطمئنان، أنت كواجبه الذي لا يحب ارتياده لكنه مجبر لكي يعيش!، الإطراءات، الابتسامات، التهنئة، الدعم، سم في قطعة كعك محلاة مزينة مغرية للعين!، تبدو شهية ولذيذة، يجب أن لا يغرك مظهرها جمالها ولذة شكلها!، مغرية في البداية، وبعد تناولها وهضمها…ستقتلك وتموت…تم غدرك بنجاح، كنت سعيد بها، مبتسم بشكلها وطعمها، كالساذج!…تم استغلالك!
لا تخبرها أنها فخرك وسعادتك بعد أن زرعت في داخلها الوحدة!، بعد أن جعلتها تشعر بأنها ليست منكم. إن حاولت إيذائها بمديحك للغير، وإظهار بأنها مهما كانت ومهما فعلت هنالك أفضل منها بالتأكيد…فهي ستريك ما هو فوق القدرة البشرية!. هي ليست رخيصة ورذيلة لتبحث عن قطعة شاب ليعجب بها ويتزوجها!، ليست بحاجة لمن يحويها، هي قوية لوحدها، ليست بحاجة لمن يقويها!  فهي من تحمي نفسها وتحمي غيرها من المحتاجين، هي السند لكليهما!
قدست الشكل والجسد والجمال، طعنت أشخاص بالكلمات والتمييز والتنمر، لكن إن احتجت يومًا لروح تحويك، روح بلا جسد!، فلن تجدها بجانبك، انتبه في طريقك للحياة!…فلن تجدها تعبر طريقك!
لكي تنسى، وضعت نفسها مكانهم وكأنها هي من تفوهت بهذه الترهات وكأنها هي من شعرت بالغيرة والنقص وكأنها هي من أسائت، فقط لكي تكون سعيدة!…لن تسمح لهم أن يجعلوها سيئة بعد الآن!. كما وخزوها بالشوك, وثقبوا جسدها, سيسقطون في ذلك الثقب الضخم!
كما مرروها من خلال ذلك الطريق الذي رسموه لها, سلبوا منها الأزهار والعرائش الواقية, تركوا الأوساخ فيه, كما تمنوا أن تكون وجهتها رذيلة, وكما أطفئوا النور في آخر النفق وأناروا طرقهم.
كما وضعوا أشيائهم فوق أشيائها التي تسعدها! كما دعوا الآخرين إلى طريقهم النظيف المزهر المفرح المريح, الأعلى والأفضل, أحبت أن تذكرهم, أنها مرت فوق الشوك وتألمت, مرت عبر الظلام الحالك وخافت, توسخت وتقذرت, كانت وحيدة وحزينة!, لم ترى النور الذي كان في نهاية المطاف, لكنها وصلت إلى الموقع وأنارته بنفسها, فأضيئت لها الطريق الأخرى, طريق معدومة, طريق لها وحدها ولمن تحب, طريق يمكنها رؤيتها هي فقط, طريق إن كانوا هم فيه لن يروا إلا القذارة التي صنعوها, وهي ستضحك وتتسائل عن عمى أبصارهم, وعن عدم رؤيتهم للطريق الخلابة, فكيف لا يرون كل هذا الجمال؟, أحبابها يرون كما ترى, مؤسف!, يجب عليهم أن يعودوا إلى مزرعتهم.


نيلوفر، فتاة شابة، تختفي في رحلة مبيت مدرسية في مدينة إسطنبول. حادثة اختفاء مخطط لها لتنفيذ جريمة سرية.


בתוך הראש שלי חלל מוחלט, ובאמצע החלל הזה כדור גומי שחור קטן שבקושי רואים!... הוא קופץ וקופץ בלי לעצור... כואב... חייבים לעצור אותו. הכדור נכנס מבעד למבוך מחשבותיי השונות, עד שהפסיק לקפוץ והתגלגל לעברו... לאן הוא יגיע עוד? לא יכולתי לסבול את זה יותר!... הפנימיות שלי התחילו לדלוף כמו מים... הפרטים של הפנים שלי התחילו לשנות מקום!

אולי הרעים חושבים שאנחנו טועים, אף אחד לא יאמין לשותקים והם יאמינו לדברן פשוט בגלל שהוא דיבר.
מה זה כאב לב? , לא הכאב הזה, זה כאב מוזר, מוזר מסוגו, כאילו היית קופסה שחורה בקובייה שלא עוצרת. כשתהיה בצרה תדע מי החבר ומי האויב!, תדע מי הוא בעל הטוב וכוונתו, ומי התכוון אותך בניגוד לרצונו, נאלץ לומר מילה טובה!, נאלץ להרגיע, אתה כמו חובתו שהוא לא אוהב לפקוד אבל הוא נאלץ לחיות!, מחמאות, חיוכים, ברכות, תמיכה, רעל בחתיכת עוגה מתוקה מעוטרת שמפתה את העין! זה נראה מעורר תיאבון וטעים, אין להטעות את המראה שלו ביופיו ובהנאה מצורתו! הוא מפתה בהתחלה, ואחרי שאכל אותו ועכל אותו... זה יהרוג אותך וימות... בגדו בך בהצלחה, שמחתי עם זה, מחייך זה נראה וטעים כמו טיפש! ... ניצלו אותך!
אל תגיד לה שהיא הגאווה והאושר שלך אחרי ששתלת בתוכה בדידות!, אחרי שגרמת לה להרגיש שהיא לא אחת ממך. אם תנסה לפגוע בה על ידי שבח לאחרים, ועל ידי כך שתראה שמה שהיא ומה שהיא עושה, אין ספק שיש יותר טוב ממנה...אז היא תראה לך מה מעבר ליכולת האנושית! היא לא זולה וחטאה לחפש חתיכת בחור צעיר להעריץ ולהתחתן איתה!, היא לא צריכה מישהו שיכיל אותה, היא חזקה לבדה, היא לא צריכה מישהו שיחזק אותה! היא זו שמגנה על עצמה ועל אחרים במצוקה, והיא התומכת בשניהם!
קידשת את הצורה, הגוף והיופי, דקרת אנשים במילים, אפליה ובריונות, אבל אם אי פעם היית צריך נשמה שתכיל אותך, נשמה בלי גוף!
כדי לשכוח, היא שמה את עצמה במקומם, כאילו היא זו שהוציאה את השטויות האלה, כאילו היא זו שחשה קנאה ונחיתות, כאילו היא זו שנפגעה, רק כדי לשמוח! ... היא לא תאפשר להם לעשות אותה רעה יותר! כשהם דוקרים אותה בקוצים ומחוררים את גופה, הם יפלו לתוך החור הענק הזה!
כשהם עברו אותו בכביש הזה הם ציירו לו, שדדו ממנו פרחים וסבכות מגן, השאירו בו עפר, בדיוק כפי שהם רצו שיעדו יהיה סגן, ובדיוק כשכיבו את האור בקצה המנהרה והאירו את דרכם.
הם גם שמים את הדברים שלהם על הדברים שלה שמשמחים אותה! כשהם הזמינו אחרים לדרכם הנקייה, הפורחת, המשמחת, הנוחה, הגבוהה והטובה יותר, היא אהבה להזכיר להם, שהיא חלפה על קוצים ובכאב, היא עברה את החושך והפחד העמוק ביותר, היא התלכלכה ו מטונפת, היא הייתה בודדה ועצובה!, היא לא ראתה את האור שהיה סוף סוף, אבל היא הגיעה לאתר והיא האירה אותו בעצמה, אז השביל השני מואר לה, שביל לא קיים, שביל רק לה ולמי שהיא אוהבת, דרך שרק היא יכולה לראות, דרך שאם היו בה, היו רואים רק את הזוהמה שעשו, והיא הייתה צוחקת ותוהה על העיוורון שלהם, ועל לא. לראות את השביל היפה, אז איך הם לא רואים את כל היופי הזה? אהוביה רואים אתה רואה, חבל! הם חייבים לחזור לחווה שלהם.


נילופר, נערה צעירה, נעדרת בזמן שינה בבית הספר באיסטנבול. היעלמות מתוכננת לביצוע פשע סודי.